De lelijke Amerikaanse winst!
Oorspronkelijk gepubliceerd in 1958, „Lelijke Amerikaanse“ (Lederer & Burdick) gedocumenteerde Amerikaans blundert in het buitenland en het ons nalaten zich te identificeren dat wat wij noemden het communisme in onontwikkelde landen slechts de schreeuwen van honger en hopeloosheid die was duidelijk worden. 15 later jaar, ontwarden wij ons van Vietnam en likten onze wonden 30 jaar, definitief komend aan één of andere soort aanpassing met vrije brandstreken, de Sinaasappel van de Agent, en Mijn Lai. Nooit opnieuw, zworen wij. Wij zouden beschermen slechts de veiligheid van onze natie maar bewegen ons in oorlogsstreken toen de brutoonrechtvaardigheid of de humanitaire zorgen een reactie eisten -- Somalië, Bosnia, de eerste Oorlog van de Golf.
Wij voelden hulp: een lijn in het zand was getrokken geen dat wij zouden kruisen. Het nieuwe Amerikaanse protocol verzocht zelfbescherming maar ook terughoudendheid, een wenk van adel, en de overtuiging dat, vooral, wij het primaire bastion van vrijheid, diversiteit, en de rechtsstaat waren.
11 september schudde dat hard-be*strijden-voor ideal. Niet meer moeten wij onze grenzen eenvoudig beschermen maar nu moesten wij rond ons kijken waar wij - bij de vreemdeling waren die op een trein, het zweten, donkere medereiziger bij de luchthaven, de vreemdelingen in de boven flat wacht.
Wij voelden verraden. De vergoeding van „u verlaat alleen ons en wij zullen u alleen“ gingen scheef verlaten. Zij die ons haten drongen in onze privé ruimte binnen. Wij voelden overtreden. In een voorspelbare reactie, uit sloegen wij, strevend naar de vijand in de heuvels en de holen van Afghanistan waar onze ondraaglijke pijn meticulously met opzet en koude onverschilligheid aan onze pijn was gepland.
twee jaar, herzagen wij langzaam onze doelstellingen, onze ideals, onze nationale verplichtingen. Onze verbolgen betekenis van zelf, afkeer, en woede overwon geleidelijk aan ons democratisch geloof in de rechten van allen aan nationale zelfbeschikking. Om de vijand te bestrijden, werden wij hem. Wij keurden zijn denkrichting van de einden goed rechtvaardigen de middelen. Boos en gefrustreerd bij zijn capaciteit om bij ons eigenlijk hart te slaan en onze wereld vreselijk en gevaarlijk te maken, morphed wij in hem, gebruikend inbreuk als defensie tegen de angst aanjagende kwetsbaarheid die wij hebben gevreesd om onder ogen te zien.
In 2003, werd het besluit genomen om een soevereine natiestaat openlijk aan te vallen die, hoewel beroemd voor mondelinge sabel die, geen directe bedreiging voor ons rammelt vormde noch het toegewijd een onwettige invasie of een recente aanval op iedereen anders sinds de laatste Oorlog van de Golf had.
Met kanonnen die opvlammen, marcheerden wij in o.k. bijeendrijven. Ondanks de absolute voorspelbaarheid van vijandelijke strijders die in de algemene bevolking eerder dan de status van hun grond en vernietiging langzaam verdwijnen, waren wij „verrast“ bij het gemak om Bagdad in te gaan. Wij hadden de lessen van onze eigen Revolutionaire Oorlog vergeten toen het duidelijk werd dat de status van aangezicht tot aangezicht met goed-geleverde redcoat vierkanten een recept voor totale vernietiging was.
„Verwezenlijkte de opdracht“ bazuinde de Voorzitter, het Beleid, de tijdelijk machteloze en slaapmedia uit. Het slechtst was over. Er „slokten“ nu eenvoudig verrichtingen verlaten in een land op dat overweldigend dankbaar zou moeten zijn voor wat wij hadden bereikt. In plaats daarvan, natuurlijk, zouden meer troepen van de V.S. sterven nadat onze opdracht dan in de hete oorlog zelf „werd verwezenlijkt“.
Waarom de verrassing? Nogmaals, zoals in de tijd van Vietnam, werd het Offensief Tet, het bombarderen van Kambodja, nogmaals het gezicht van de Lelijke Amerikaan blootgesteld aan de wereld.
Waarom worden wij gehaat? Wij zijn de grootmacht, intimideer in de schoolwerf.
Moeilijk aangezien het een moeilijk bestand met ons moet smeden wanneer wij met terughoudendheid en decorum handelen, wordt het onmogelijk wanneer wij rond ons gewicht werpen en onze collectieve borst met trots, hubris slaan, en de wil zich zonder het proberen alleen te bewegen om bondgenoten of internationale steun te verzamelen. De lelijke Amerikaan is los in de straten van het Midden-Oosten, een doel voor allen, een vriend van niets: arrogant, uitdagend, gestoten, en alleen.
Nooit opnieuw, zeiden wij. Oops - de isolatie en de haat zijn achter. Wij kunnen de tevredenheid nu hebben van het weten wij het allen door ons produceerden. Who wenst een vijand wanneer wij ons hebben?
Virginia Bola is een vergunning gegeven klinische psycholoog met diepe belangen in Sociale Psychologie en politiek. Zij heeft de therapeutische diensten meer dan 20 jaar uitgevoerd en de gevolgen van culturele krachten en werkgelegenheid voor het individu bestudeerd. De auteur van een interactief werkboek, de Wolf bij de Deur: Een handboek van de Overleving van de Werkloosheid, en een maandelijkse e-zine, de Rand van de Arbeider, kan zij in http://www.virginiabola.com worden bereikt
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Run Your Car On Water» Recession Relief
» Advanced Automated Forex Trading
» Profit Lance
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
