Het grote geheim van leeftijd
Denk aan terug toen u een kind was. Pluk een tijd toen u van de wereld en aanvang zich bewust was om dingen rond u op te merken, misschien 10 of 11 jaar oud. De meesten van ons hadden verouderende individuen in ons leven: grootouders, tantes, ooms, leraren. Wij kunnen van hen dearly gehouden hebben maar zij waren verschillend van ons: zij waren oud. Aangezien wij groeiden, onvermijdelijk stierven sommige van die mensen. Wij waren droevig dat zij waren gegaan maar door de kennis getroost dat zij van het goed, lang, interessant leven hadden genoten. Onze onuitgesproken veronderstelling was dat zij oud voelden, waren klaar te gaan, werden voorbereidingen getroffen voor het eind.
Het is slechts wanneer wij zelf rijpen dat wij definitief het grote geheim ontdekken: dat geen kwestie onze biologische tijd, VOELEN WIJ NIET VERSCHILLEND. Wij denken aan zo persoonlijk onverwoestbaar en onsterfelijk ons, enkel aangezien wij als onbezorgde kinderen deden. Wij kijken in de spiegel en zien de rimpels, het verdunnende haar, ravages van ernst aan een eens strakke jawline, maar wij zien ons nog. Wij wandelen rond en bekijken uit de wereld door de zelfde ogen en het perspectief dat wij altijd hebben gebruikt. Wij zijn geschokt wanneer iemand onze tijd veronderstelt en vrij nauwkeurig is. Hoe kan dat - ik voel 50 of 60 of geen 70 zijn - hoe kan zij dat ik werkelijk de denken leeftijd ben ik mijn rijbewijs draag?
Wij weten dat ondanks miljarden dollars die wij collectief bij jonger het kijken hebben besteed, verbeterend onze gezondheid, en bestrijdend de aanval van tijd, zijn onze dagen genummerd. Aangezien een product van de koolstofkringloop, wij onverbiddelijk maart aan dood door de dag beginnen verlaten wij unwillingly de veiligheid van de uterus. Wij kennen intellectueel dat op een gegeven moment, waarschijnlijk later maar misschien spoediger, gaan wij niet meer bestaan. Maar toch leven wij alsof wij de kansen zullen tarten en voor altijd zullen leven. Een militair op een slagveld ziet vrienden en vijanden die rond hem worden uitgewist. Het is zijn betekenis dat de wetten van kans niet van toepassing persoonlijk op hem dat levensonderhoud hem zijn die voor meer teruggaat. Het is dit zelfde ingewortelde begrip dat toestaat ons om van gevaarlijk gedrag te genieten dat van berg het beklimmen en bungee, aan onbeschermd geslacht springen, rokend, en etend snel voedsel. „U gaat doden,“ is een waarschuwing die ons glimlach maakt aangezien wij in activiteiten verdergaan die wij aangenaam en belonend hebben gevonden.
De enige tijd het vernisje van persoonlijke vrijstelling gebarsten is is wanneer wij met een eindziekte worden gediagnostiseerd of een levensgevaarlijke gebeurtenis zoals een hartaanval of een slag ondergaan. De reactie is één van ongeloof: dit gebeurt aan andere mensen, niet aan me. Zolang wij vrij gezond voelen en rond kunnen onafhankelijk worden, slagen wij er niet in om ons het gevaar te eigen maken waarin wij nu leven, overtuigd dat wij zullen zijn om de kansen te slaan.
Als slechts iemand „gekomen schoon“ met de waarheid had, zouden wij als kinderen geweten hebben wat wij zo duidelijk nu weten: het geestelijk stabiele individu (tegenover hen die met de terugkomende droom van de vermeende vrede van zelfmoord) leven is nooit „bereid te sterven.“ Het is van belang hoe oud wij zijn gegroeid noch geen hoe afgemat onze organismen zijn geworden. Onze geest, onze geestelijke processen, onze „ziel,“ als u zal, unswervingly heldere brandwonden. Wij kunnen vergetennen hebben of verkiezen onze tijd in herinneringen van afgelopen glorie door te brengen, maar wij zijn nog ons. Het is dat geloof in de permanentie van onze kern die ons behalve alle andere species op onze planeet plaatst. Onze tegenzin om te aanvaarden dat wij om lood te zijn ons ooit aan godsdiensten zullen ophouden die het geloof in het comfort van verrijzenis of reïncarnatie vastleggen. Wij staren bij de leegte en slagen er niet in om te aanvaarden dat het ons persoonlijk lot is. Wij werpen op ons sterfbed en weergalmen de woorden van de Engelse Koningin, Elizabeth I: „Al mijn bezit voor een ogenblik van tijd.“
Wij kunnen de kinderen in ons leven bereiken en het geheim blootstellen dat wij uiteindelijk hebben ontdekt. Zij kunnen in overeenkomst neigen maar zij geloven het niet werkelijk. Het idee van onsterfelijkheid is hoogst persoonlijk: de dood gebeurt aan andere mensen. Het kan ons zorg veroorzaken maar wij zijn onaanraakbaar. Nu wij de waarheid kennen, kunnen wij comfortabel leven, zo lang mogelijk denken wij, en de dood, wanneer het komt, zal slechts een immense verbazing dragen: dit kan niet aan me gebeuren.
Virginia Bola is een vergunning gegeven klinische psycholoog met diepe belangen in het Onderscheid van de Leeftijd en de uitdagingen van rijpheid. Uitvoerend de therapeutische diensten 30 jaar, heeft zij de gevolgen van culturele krachten, werkgelegenheid en het verouderen voor het individu onderzocht. De auteur van een interactief werkboek, de Wolf bij de Deur: Een handboek van de Overleving van de Werkloosheid, kan zij in http://www.virginiabola.com worden bereikt
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Home Made Power Plant» Singorama
» Criminal Check
» Home Made Energy
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
