De Gloed van de Zwangerschap en Andere Mythen van Motherhood
Het gebeurde tijdens de negende maand van mijn eerste zwangerschap. Ik ging door een steeg van de warenhuiscontrole waar een tienermeisje omhoog mijn aankopen belde. Zij bekeek schuchter mijn het uitgroeien buik met een uitdrukking die slechts kon worden beschreven eerbiedig.
Met ogenhoogtepunt van dromen van toekomstige motherhood die zij, "is zwangerschap werkelijk zo slecht heeft gevraagd zoals iedereen?" zegt
Zonder de lichtste schuld, antwoordde ik, "Nr. Het is slechter."
De Teleurstelling
Toen mijn echtgenoot en ik de geboorte van onze heilige verwachting sommige maanden vroeger, samen met eindeloze gelukwensen aankondigde, ontving ik het goede nieuws van de vele prachtige veranderingen ik kon verwachten.
"U zult positief." gloeien
"Uw haar en spijkers zullen fabelachtig." kijken
"U zult absoluut mooi." voelen
Volgens familie en vrienden, als gestating vrouw, zou ik niets plotseling van een kostbaar schip voelen, dat met gezondheid en uitstraling gloeit die slechts aan die wordt gegeven die het mirakel van het kweken van een kind ervaren.
Een ongeveer later week die, de bleekheid van dood draagt, was ik lopend vanaf de geur van van de de lunchtijdtonijn van mijn echtgenoot de vissensandwich die I'd kent nooit zo hevig ziek mijn volledig leven.
De Werkelijkheid
Hoewel het wordt gekletst zijn er eigenlijk vrouwen die door zwangerschap onaangeroerd door om het even welk tegenslagen of ongemak varen, was ik geen één van hen. Als I'd ooit een zwangerschapsgloed ervoer, ben ik bepaald ik kon slechts radioactief geweest zijn.
Ik werd verteld om een kleine ochtendziekte te verwachten. Ik voorzag 24/7 progesteronevergiftiging, lichaamspijnen, of nooit het geen einde van moeheid. En in alle gelukkige verhalen van zwangerschap die aan me worden verhaald, ben ik bepaalde I'd heb herinnerd het horen als zuivere, onvervalste ellende werd vermeld als symptoom van zwangerschap.
Zittend in het bureau van mijn verloskundige dichtbij het eind van de eerste trimester, vroeg zij hoe ik voelde. "Zieken."
"Goed." Zij antwoordde.
Ziend mijn verslagen blik, bood zij een klein respijt aan. "U zult om zich beter na week 12 of 13 beginnen te voelen."
Ik kruiste de dagen van mijn kalender die op magische week 13 wacht. Het kwam en ging. Mijn nooit beëindigende misselijkheid niet. Ik was ziek, vermoeid, en zieken van het zijn allebei.
I'd verteld hoe het delen van een kind samen mijn echtelijke verhouding vertrouwelijker zou maken. Ik, enerzijds, haatte mijn echtgenoot. Geen kwestie had hij en ik vreugdevol toegestemd om dit kind te maken samen, of dat hij zich ongerust maakte en het beste deed hij kon me gevoel comfortabeler maken. Ergens in de rug van mijn mening, aangezien ik op hem lette lig vreedzaam in slaap bij nacht terwijl ik het wakkere afweren van misselijkheid was, alle kon ik denken was, "dit is uw fout."
En zo ging het voor de volledige duur van negen maanden. Ik kende voorbij om het even welke schaduw van een twijfel, als ik ooit dit gaan-rond op de zwangerschapsachtbaan, daar zou zijn niet meer kinderen in mijn toekomst, ooit overleefde. Motherhood was enkel niet allen dat het tot is was gebarsten.
Het Grote Debuut
Jacob Lyle kwam in vroege daling aan dat jaar, dat 10 perfecte vingers en tenen, een hoofdhoogtepunt van bruin haar en grote blauwe ogen draagt. Hij was gekneust en geslagen van geboorte, maar toch aan mijn ogen, perfectie in tegenstelling tot de wereld ooit voordien had gezien.
Plotseling, hield mijn volledig leven steek. Bij oude 23-jaren, was ik nog niet zeker wat ik wilde zijn toen ik groeide, of wat mijn toekomst buiten het zijn een vrouw aan mijn echtgenoot hield. Met de aankomst van Jacob, precies wist ik waarom ik hiertoe ben de moeder van dit mooie kind was. Hebbend Jacob die mijn leven met een betekenis van awe en wonder wordt gevuld die ik nooit het had geweten. Ik was een moeder, en dat was genoeg.
Veranderde Verwachtingen
Terwijl ik sleepless nachten met mijn pasgeboren had verwacht, geen wat had ik verwacht was hoeveel ik van hen zou genieten. Ik gaf graag slaap op om de kans te hebben om mijn uiterst kleine zoon in mijn wapens enkel te houden en zijn zoet gezicht te bekijken.
Ik verwachtte dat het leven verandert. Ik verwachtte dat nooit de eigenlijke stichtingen van mijn wereld worden geschommeld. Het kwam als totale schok dat de eenvoudige handeling van het worden eenvoudig moeder-wasn't-baart.
Vorig aan motherhood, tragedie in de wereld was droevig. Na de geboorte van mijn zoon, hart-wrong het los. Niet meer kon ik op movie letten of een nieuwsrapport lezen afschilderend kwaad aan een kind zonder emotie. Elk kind werd mijn kind. Wat als het Jacob was die ziek was? Wat als het Jacob was die werd verwond?
De kwesties I'd eerder gegeven geen gedachte werden plotseling van wezenlijk belang. Was er echt een verschil tussen het de borst geven en formule het voeden? Zouden wij moeten reinigen? Als ik mijn kind inentte, kon hij een ernstige ongunstige reactie hebben. Als ik niet verkoos in te enten, zeer ziek kon hij worden.
Ik werd een informatieverslaafde en las elk boek op kinderverzorging ik mijn handen en doorgebrachte eindeloze uren kon worden onderzoekend mijn zorgen en seconde veronderstellend mijn besluiten. De rest van mijn wekkende uren werd besteed starend in Jacob aangezien hij sliep, verzekerend hij ademde en slechts zou blijven dit grondig nog mijn bewuste gewillig van het doen. Gelukkig, overleefde hij mijn nieuwe moederparanoia en kwam uit vrij ongedeerd -- of minstens, zal ik zo veronderstellen tot ik met een rekening voor therapie word voorgesteld.
Persoonlijke Truths
Ik was in motherhood met de woorden van velen gegaan die mijn overtuiging I'd bevorderen heb een baby, maar het leven zou uiteindelijk aan normaal opnieuw door de magische controle teruggaan van zes weken (waarbij het punt I'd ook al mijn babygewicht heeft verloren). Wat ik wist was toen ik geboorte gaf normaal voor altijd was akkoord gegaan, met geen vrede van mening, mijn cijfer, en om het even welke hoop van de slaap van een goede nacht, maar dat I'd wisselt nooit een ogenblik van mijn nieuw leven uit om achter het opnieuw te hebben.
Motherhood, ben ik komen vinden, ben een reis eerder dan een bestemming. En terwijl wij kunnen pogen om ervaringen met nieuw te delen mom-aan-zijn, truths van motherhood persoonlijk en te vinden van haar alleen blijven. De enige zekerheid is de reis is goed waard het reizen.
Ik wens slechts dit ik aan die tiener één meer tijd kon spreken.
Ongeveer de Auteur
Barbara Eastom Bates is de auteur van de aanstaande versie, de "Fundamentele Opleiding voor bruid-aan-is," en hoofdredacteur van de Militaire Echtgenoot van de Verrichting, http://www.operationmilitaryspouse.com.
opmilspouse@yahoo.com
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Rocket Spanish!» The Woman Men Adore...
» 500 Lovemaking Tips & Secrets
» All Types Of Wedding Speeches
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
