Het letten op dood
Als het of niet, denken wij overeenkomstig onze douane en traditie vaak tijden, recht neer op het niveau van hoe wij aan dood, of over dood denken. Ik was een vergunning gegeven adviseur vele jaren, en de kwestie kwam op een paar keer, en ik was droevig bij zijn resultaten, om Amerika te horen shamefully proberend vermijden sprekend over het. Maar laat me die terloopse opmerking zetten en het artikel beëindigen. Ja opgetekende douane en tradities; spelen een grote rol in hoe wij dood bekijken. Dood die een normaal en natuurlijk ding zijn; wij bootsen onze ouders en onze helden van TV na, en hoe zij dood afbeelden. Waarom zo veel mistroostigheid daar op dood [? ] het rond voor een lange tijd is geweest, zolang ik rond hoe dan ook ben geweest, zevenenvijftig jaar. Het is vaak taboo onderworpen aan besprekingsperiode het in bepaalde plaatsen. Maar u kunt heel wat boeken zien over het onderwerp; meer dan kan ik tellen.
Ik leef in Minnesota, en Peru, en ik heb veel door Mexico, Midden-Amerika, en Zuid-Amerika gereist. Maya, Inca en Aztecs namen het sterven als voorbereidingsperiode, samen met rituelen die in plaats moeten worden gezet; toen zij het wisten dichtbij was het; mijn moeder leek op hen sterk. Zij vertelde me over haar die voor dood, drie jaar voorbereidingen treft alvorens zij bij 83, in 2003 stierf. Zij keek dood in zijn gezicht. En vlak alvorens zij stierf zij zei, "ik ben klaar, ben ik in orde met het, liet me gaan." Ik was droevig, maar droevig zijn zegt slechts wij goede tijden samen, die ben wat mijn scheuren bracht, niet meer tijden hadden. Egoïstisch op een manier; ook, verliet mijn moeder me met sommige fijne laatste woorden, gaat iets TV nooit uit weg en ouders die hun kinderen niet toestaan om hun stervende grootouders te zien, enzovoort; voor TV, of bij movies, al kan men vinden gegrom voor hun verdwijnende helden zijn. Dat is het geen leven.
De mensen vrezen over dood te spreken, alsof het een onweer uit controle was, die enkel voor hen brouwt. De dood wordt zelden bekeken door kinderen in Amerika (zoals ik eerder) impliceerde, alsof het een privé zaak was. I gezien mijn moeder in de het ziekenhuis 26-tijden in 23-dagen, toen zij stierf; en zij lachte en gekscheerde in haar doodsbed. Ik ben dankbaar voor die tijd. Het is een keus die ik heb gevoeld, en ik ben blij ik de het beslissen stemming had. Ik geloof de kinderen hun grootouders op hun het sterven bedden zouden moeten mogen bezoeken en zien, indien zij zo aan dit wensen, en zelfs een beetje om duwden dit te doen. De dochter van mijn zoon zag haar grootmoeder terwijl zij in het ziekenhuis stierf, en begon te schreeuwen, was zij slechts een kind. Maar wat ik voel zal zij zich herinneren niet haar die is schreeuwt, maar het glimlachen van haar groot-grootmoeder, voor dat was het laatste beeld dat zij van haar heeft gezien.
Misschien is de dood teveel als hel voor Amerikanen, omdat de meeste mensen I bespreking om iedereen te denken naar hemel gaan, en zo, niet meer bestaat er hel. Ben dat aangezien het, hel en dood kan schijnen worden verbonden; aangezien mijn moeder die wordt gebruikt om te zeggen, "Dennis, waarom iedereen denken zij naar hemel." gaan Ik kon niet beantwoorden dat, maar nu ik kan, is de hel ook dicht bij dood, en de dood is hun nemeses.
De auteur en de Dichter Dennis Siluk, zijn website zijn: http://dennissiluk.tripod.com
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Home Made Power Plant» Singorama
» Criminal Check
» Home Made Energy
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
