Assertiviteit: sleutel tot beter het parenting
Ik ben me altijd bewust van mijn nummer één zwakheid geweest: niet-assertiviteit. Maar ik ben ver van de tijd gekomen toen ik niet „geen“ aan een kind kon zeggen molester en begrijpend niet het belang om mijn ouders te vertellen.
Bij mijn eerste baan na middelbare school, had ik het ongeluk van het werken voor iemand wie me vertelde dat ik het kon hebben alle maar zonder gestelde vragen. Hij zei zo duidelijk dat er vrouwen waren die hun manier omhoog sliepen en ik kon het zelfde doen. Hij begon toen om me strak te houden en tastte reeds helemaal over. Ik was ook overweldigd om zich in het begin te bewegen maar ik probeerde om hem weg te duwen. Gelukkig voor me, liep een veiligheidsagent in het bureau.
Sommige beschermengels moeten uit voor me kijken. Voor beide incidenten, kon ik een statistiek geweest zijn. Ik had niet de moed iedereen te vertellen maar ik een belofte aan maakte mij dat als ik de collectieve ladder ooit zou moeten beklimmen, ik het met mijn hersenen zou doen.
Jammer genoeg, hadden mijn ouders niet het extra geld om me door vier jaar van universiteit te zetten. Ik werkte als privé-leraar aan drie jonge geitjes door mijn tertiaire jaren en met een beurslening erin, slaagde ik om mijn graad in journalistiek met een tweede klassenbovenleer te beëindigen.
Ik nam de eerste baan over die mijn manier kwam: als seminarieorganisator. Opnieuw te voorschijn kwam het zelfde oude patroon. zes maanden droeg mijn werkgever niet tot mijn pensioneringsrekening bij. Ik was niet me ervan bewust dat het onwettig was. Dan maakte zij me antwoordvraag van alle sprekers die ik had uitgenodigd om seminaries voor betalingen te geven toe te schrijven aan hen. Zij had met opzet het betalen van hen voor redenen vertraagd die slechts aan haar worden gekend. Ik kon geen goede toekomst met haar zien, zodat hield met ik op.
Veel van mijn cursuspartners zich hadden bij de krant aangesloten en er waren het openen voor een welpverslaggever. Ik bracht en leerde de kabels binnen vrij goed bij het nieuwsbureau. Zes later maanden, werd ik overgebracht naar het eigenschappenbureau.
Het was rooskleurig allen in het eerste jaar en omdat ik met het werk en allen vertrouwd gemaakt werd, nam ik graag om het even wat over die mijn manier kwam. Niet zulk een slimme beweging werkelijk. Wanneer mijn redacteur om een vrijwilliger voor sommige uninteresting artikelen vroeg, zou niemand het doen. En omdat ik het patroon voor het zijn hoffelijke, of eerder de persoon had geplaatst dat niet „geen“ konden zeggen meestal, moest ik de taken doen. Ik had nooit om uitbreiding van uiterste termijnen gevraagd en ik was ook de „secretaresse“ wie telefoonberichten voor anderen nam. Toen de tijd voor beoordeling en salaristoename kwam, was ik niet het begunstigde personeel. Na twee het kwellen weken, plukte ik definitief omhoog genoeg moed om aan mijn redacteur over het te spreken. Zij zei slechts: „Ik was gelukkig met uw werk. Alle ik was deed te adviseren (de toename) maar werkelijk, het aan het beheer was te beslissen!“
Zou u met een leider blijven die niet omhoog voor u zou plakken? Ik vroeg om een overdracht aan het bedrijfsbureau waar zijn redacteur een bekende taakmeester maar markt en enkel was.
Zes later jaar, vond ik me in een grotere uitdaging. Mijn oude dochter van vijf jaar was een slachtoffer van een klasse intimideert bij haar kleuterschool. Van de vele boeken bij de intimidatie die ik ongeveer las, had ik dat verzameld mits de slachtoffers niet om hielpen assertief werden getraind te zijn en om hun zelfrespect, de kansen van hen te bouwen die slachtoffers voortdurend in volwassenheid blijven.
Sedertdien heb ik geprobeerd om mijn dochterverhoging te helpen haar zelfrespect. Één van de vele manieren die ik ben een kind te onderwijzen om van te houden heb geleerd. Goed, werken wij nog aan haar die herinnert zich te zeggen: De „liefde van I u Brij. En ik houd me ook van.“
Ik wist het herhalen van dit mantra slechts voor enkele ogenblikken zou helpen. Één avond het drijven door een zwaar verkeer maakte ik omhoog een verhaal om mijn jonge geitjes te onderhouden. Het was over een oud meisje van zes jaar genoemd Lulu die om het even wat voor haar vrienden zou doen omdat van zij door hen wilde worden gehouden. Lulu zich hield niet veel van omdat zij niet dacht haar menselijkheid veel bedroeg. „, Als u Lulu was, nu veronderstelt u uw vrienden van u zouden houden als u zich niet van in de eerste plaats?“ hield Ik vroeg mijn kinderen.
Ik was verrast zelfs mijn twee en de halve éénjarigenjongen antwoordde gelijktijdig nr met zijn zuster.
Het verhaal ging met Lulu verder die sommige vruchten van een boom te plukken door haar vrienden wordt gevraagd. Aangezien zij op de boom beklom, helemaal over beten de vurige rode mieren haar. Maar omdat zij verwerping van anderen vreesde als zij ophield met, droeg zij. Toen zij begon om een bos van vruchten van een tak los te rukken, liet vallen zij per ongeluk een bijenkorf op de grond.
Het verhaal beëindigde met Lulu die voor bijensteken in het ziekenhuis op wordt genomen maar zij leerde een onvergetelijke les over zelf-liefde en het zijn assertief.
Nu wanneer mijn dochter een herinnering over zelf-liefde nodig heeft, is al behoefte van I te vermelden Lulu.
Het klopje is een freelance journalist en een moeder van twee mooie jonge geitjes. Zij geniet van schrijvend en delend haar ervaring om een moeder te zijn. U kunt meer van haar geschrift in KlinikOng.com lezen
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Rocket Spanish!» The Woman Men Adore...
» 500 Lovemaking Tips & Secrets
» All Types Of Wedding Speeches
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
