Slepende wolken van glorie
De meesten van ons zijn vertrouwd met de binnenkritiek en de knagende aan zelf-twijfel wij horen wanneer wij de volgende maatregel in ons werk of leven willen treffen. Eerder dan gedwarsboomd het blijven kunnen wij onze gedachten waarnemen, hen laten gaan en op de waarheid terugkomen van wie wij werkelijk zijn. William Wordsworth herinnert ons aan ons één waar huis:
Onze geboorte is slechts een slaap en het vergeten;
De ziel die met ons, de ster van ons leven toeneemt,
Hath had elders zijn het plaatsen,
En cometh van veraflegen:
Niet in volledige vergeetachtigheid,
En niet in uiterste naaktheid,
Maar slepende wolken van glorie komen wij
Van God, die ons huis is: „
Het naar huis terugkeren aan onze ware zelf, in elk ogenblik, is onze lifework. Wij worden op een zijspoor gebracht denkend de bevordering, de baan, of het eindigen dat het e-boek/de workshop/het project zijn wat belangrijk is. Zeker, is verwezenlijken van sommige taken noodzakelijk nochtans, is de staat van onze het zijn aangezien wij over het doen van de taak gaan belangrijker dan krijgend de taak gedaan.
Gang in het Kerkhof
Het terugkomen op onze adem - onze draad aan God - sluit ons aan ons waar huis opnieuw aan. Eveneens, kunnen het nemen van een onderbreking van onze dagelijkse wereld en het gaan voor een gang in een kerkhof opnieuw maalden onze ziel. Ernstig? probeer het! Als deed ik vroege vorige Zondag ochtend nadat ik mijn echtgenoot op het werk afzette.
Ik vond gedrukt om het werk dat als mijn echtgenoot wordt gedaan te krijgen werkte en ik niet was. Ook, vond ik boze I de auto „moest“ wassen, het winkelen doet, beste de e-boek compiler berekent, het koopt en lerend de software begint en schrijvend dat e-boek. Slechter nog, vond ik het doen van dit allen op Zondag martyred. Normaal, hoewel ik niet veel van een kerkganger ben, houd van ik de Sabbat heilig te houden voedend en mijn spiritualiteit.
Aangezien „“ voortdurend litanie die mijn ochtend bederft hoorde ik mijn klein, nog stemgefluister, „Gang in het kerkhof.“ Bijna drijvend door het kerkhof, was mijn besluit snel. Mijn „bezige“ energie antwoordde o.k. met, „. Ga naar het kerkhof en word over uw gang met.“ Met weerspiegelende terugblik, appalled de volledige nadruk „do/achieve“ van die energie me. Mijn dagelijkse gangen zijn intrinsiek aan mijn emotioneel en geestelijk welzijn? niet alleen een te doen lichaamsoefening!
Aanvankelijk voelde ik leeg op zonovergoten vanochtend aangezien ik de kerkhofperimeter voor „maximumoefening.“ marcheerde Dan, na een andere intuïtieve impuls die ik van de „oefeningsstrategie“ heb afgebroken en afgedwaald naar een grafzerk die altijd achtervolgd=heeft= me. Er leggen begraven een jonge mens, slechts zevenentwintig jaar oud, muzieknota's die zijn grafsteen en woorden versieren, „maar toch, - het is goed met mijn ziel.“ Ah, in aanwezigheid van dergelijk verdriet en verlies, „maar toch, - het is goed met mijn ziel.“ Ah? dergelijke troostende woorden.
De volgende gelezen grafsteen, „? hier zijn die gevraagd aan God Zijn doel?“ en in dat ogenblik heb geweten dat ik elk van ons geroepen=werd= aan God. Met mijn hand op mijn hart en scheuren op mijn wangen die ik nu, mijn militant maart nu een heiligschennis langzaam heb gelopen. Dan, opnieuw, hield ik op. Luister! Luister! Vrolijke, bezige vogels die overal tjilpen! Waren zij net begonnen? Of had ik gemist voordien horend hen? De vanillegeur van de opdoemende pijnbomen Ponderosa vulde mijn betekenissen.
Het houden van de Sabbat
Met mijn hand nog op mijn hart, was ik volledig aanwezig, volledig levend in het midden van de stille doden. Plotseling waren er te doen niets, geen dringende taken, geen tijddruk, geen het leiden stem, slechts dit ogenblik van volheid, verrukking, zachtheid van de ziel. De Sabbat was gekomen. Ik ging in de Sabbat binnen. Ik was naar huis.
Kunnen wij deze Sabbat dagelijks, elk ogenblik houden? Hoeveel ben rijker onze mededelingen, het werk, verhoudingen zou kunnen, en acties als wij ons beste van deze god-Gecentreerde energie eerder dan de ruwe, dringende eisen van vrees deden werken?
In de volgende passage van „Cirkel van Stenen, geeft de Reis van de Vrouw aan zich“ Judith Duerk een roadmap voor het terugkeren aan onze God die ik geloof voor mannen evenals vrouw waar houdt.
De „vrouw zet zich in het zijn aan de grond aangezien zij haar tijd, ogenblik door ogenblik, om binnen het eist te zijn, alsof zij het kon raken en het houden in haar hand? aangezien zij haar tijd eist te zijn, kan het dwingen niet in een uur meer dan dat uur, maar luisterend, met een betekenis van saldo en terughoudendheid houden, dat elke taak stil met pauze vóór en na wordt vervuld? een onderbreking voor haar om na te denken, om aan zich aanwezig te zijn.“
Aanwezig zijn aan onze Zelf, onze God, ogenblik door ogenblik is onze lifework.
Teresa Proudlove is de uitgever/de redacteur van http://www.yourlifework.com: steun en inspiratie voor uw werk en leven. Teresa is inspirerend, ondersteunend, en hoede geweest meer dan 3000 mensen op hun lifeworkweg voor veertien jaar, belangrijke workshops en creatie vele internationaal gepubliceerde artikelen.
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Home Made Power Plant» Singorama
» Criminal Check
» Home Made Energy
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
