Waarneming
Mijn vriend Donald zei aan me één avond, "dit is wat ik over u bewonder, wanneer u zegt bent u gonna om iets te doen, DOET U IT"! De mensen vragen me altijd hoe ik gemotiveerd blijf? Hoe aangemoedigd blijf ik? Wanneer ik deze vraag word gesteld is mijn antwoord altijd het zelfde. Ik vertel hen dat ik door op een automatische pilootwijze te blijven geconcentreerd en gemotiveerd blijf. Nochtans, wanneer ik die vraag over een dieper geestelijk niveau nadenk, kom ik aan de totstandbrenging dat het ware antwoord veel meer geïmpliceerd is dan de "automatische piloot" reactie. Zou u wat het echte antwoord willen weten is? Houd lezend.
Voor die van u die mijn het schrijven volgen, kunt u een verhaal dat gelezen hebben ik de gerechtigde Lessen van het Leven van Zenobia een Waar Testament van Liefde schreef. In dat verhaal, onttrok ik kort op het feit dat I eens in een schuilplaats leefde. Hoe ik omhoog in een schuilplaats in de eerste plaats was beëindigde omdat mijn baan de omvang reduceerde van en zich aan Atlanta opnieuw vestigde. Mijn werkgever bood me de kans aan om mijn baan door zich met het bedrijf te houden te bewegen, maar jammer genoeg, boden zij slechts financiële verhuizingshulp aan hoger UPS. Zo daar was ik. Twee jonge te steunen kinderen en de toekomst voor werkgelegenheid keken onverbiddelijk.
Ik vroeg werkloosheid aan en moest uiteindelijk voor Welzijn voor het eerst in mijn leven van toepassing zijn. Tijdens dit keer, begon ik mijn kinderen voor te bereiden om in een plaats te leven die naar mijn mening tegelijkertijd, het slechtste gevalscenario in de WERELD was. Mijn kinderen waren ongeveer 7 en 8 years-old. Ik wist hoe impressionable jonge kinderen op die tijd waren, zodat was het scherp aan hun emotionele ontwikkeling de manier waarop ik hen over het nieuws informeerde.
Mijn kinderen en ik gebruikte om te hebben wat wij "de zittingen van de familietik" noemden. Deze zittingen vonden eens per week plaats, gewoonlijk na diner terwijl het zitten in een cirkel op onze woonkamervloer, of tijdens diner zetten bij de keukenlijst. Mijn kinderen groeiden om zich van op deze zittingen te houden en te verheugen omdat het bood hen de kans om aan me om het even wat, op om het even welke manier die herinnert (dat ik nog de ouder natuurlijk) te luchten was, en ik kon en zou hen niet berispen voor wat daarna wij bespraken. Wij zouden eenvoudig spreken en ik zou suggesties en oplossingen voor hen aanbieden om om het even welk van de kleine problemen te behandelen die een kind op hun jonge tijd zou ontmoeten. Ik leerde later jaren dat dit het enzym voor de open verhouding was die ik met hen aan deze dag handhaaf.
Dit is toen ik het nieuws brak. Wij zouden ons spoedig bewegen zodat besteedde ik zorgvuldige aandacht toen het beschrijven van de schuilplaats aan hen. Het was significant dat zij snel positieve vooruitzichten ontwikkelden waar hun nieuw huis spoedig zou zijn. Ik centreerde hun aandacht op enkelen van de belangrijkste dingen die zij konden doen terwijl het leven daar dat ik verbood of niet aan hen terwijl het leven in ons huis verstrekten. Ik stelde voor dat dit een manier was om hen opgewekt aan te moedigen om te worden over onze beweging.
Ik vertelde hen wat met de baan gebeurde en dat wij ons uit onze flat moesten spoedig bewegen. Na elk van hen gevraagd me waar wij zouden bewegen ons aan, beschreef ik deze prachtige plaats, waar de jonge geitjes allen samen na school (mijn kinderen waren "klink-zeer belangrijke jonge geitjes", en mochten niet buiten na school gaan die naar huis moet komen en thuiswerk doen) konden spelen. Ik beschreef een plaats waar zij onbeperkte voedsel en snacks zouden krijgen, (ik kocht nooit suikerachtig; de dranken en beperkten de hoeveelheid snacks die ik in het huis hield). Ik vertelde hen hoe wij elk hebben=zouden= onze eigen bedden (zij gebruikten om een bed te delen), en zij zouden de kans om met andere jongens en meisjes krijgen samen te komen en te spelen. Bij de schuilplaats, werd bedtime een terug uur later verplaatst naar 10:00. Als u ooit 7 of 8 years-old bent geweest, wanneer een ouder vertelt u dat uw bed en playtimes gingen worden uitgebreid, was dat meer dan genoeg reden om zich op het gaan naar deze plaats niet u zou denken te verheugen?
De "Plaats". Dat is de codenaam die wij zijn overeengekomen om te gebruiken toen het spreken over de schuilplaats (ik leidde werkelijk goed mijn kinderen op om te zijn bij het houden van een geheim, en zij waren. Ik ben zeker dat dit aan het feit toen ik jong was toe te schrijven was, was ik een dergelijke BLABBER mond. Als resultaat van het groeien van en het begrip van de betekenis van "het houden van een geheim", ontwikkelde ik aangeboren disrespect voor zij die konden of hun monden niet gesloten zouden houden). Dat was ons gebruikt codewoord toen wij de schuilplaats onder mensen bespraken die wij wisten. Ik wilde iedereen niet weten dat wij daar leefden. Ik was beschaamd. Tijdens dit keer, ooit te weten gekomen niemand. Ik was uiterst mortified voor het zijn in die situatie en ik probeerde nog om aan grepen te komen met het raken van rotsbodem en moetend daar gaan in de eerste plaats, alhoewel mijn kinderen indrukwekkend goed aanpasten.
Tot ik het leven in een schuilplaats als ooggetuige moest ervaren, bekeek ik zij die in deze vreemde plaatsen leefden en benieuwd waren wat in hun leven gebeurde die hen daar zette? Dat zou nooit me zijn, of zo dacht ik.
Gewoonlijk wanneer u de woordschuilplaats, op zijn minst voor me hoort, voorzag ik en vertelde die plaatsen met de soorten mensen die ik verwachtte dat daar leven. Mensen die voedsel van huisvuilblikken nemen, vuile, grimy mensen die voor geld, organismen bedelen omvat met document zakken terwijl het liggen op parkbanken. Anderen die in metro's slapen, die de straten lopen die het winkelen karren duwen worden gevuld die met wat aan me scheen te zijn niets meer dan huisvuil. Realiserend niet dat aan de persoon die de kar duwt, de inhoud vaak hun volledig leven hield. Hoe gaan die het zeggen? Één man's huisvuil is een ander man's goud? Beoordelen geen mens tot u een mijl in zijn schoenen hebt gelopen? Neen het waardere zeggen werden ooit opgesloten.
Ik leerde vanuit deze ervaring enkel omdat u leeft, en misschien zelfs betekent de slaap in de straat, noodzakelijk niet dat u voor die kwestie vuil of grimy bent. U enkel hebt geen afdalingsplaats om huis te roepen. De gemiddelde persoon is enkel een looncheque vanaf dakloos het zijn hoe dan ook aren't zij? Dat is wat ik het meest over mijn leven werd ingelicht.
Onmiddellijk, en ik beteken "zodra ik mijn hand op doorknob zette om de deuren" voor de "Plaats" te openen, begon ik te zien enkel hoe verkeerd mijn waarneming van de daklozen en schuilplaatsen werkelijk waren.
"Hoe ik?" hier werd Ik vroeg me, aangezien ik mijn kinderen binnen leidde. Ik was noch vuil noch grimy. Ik bedelde anderen voor geld niet. Mijn lichaam werd nooit omvat met document zakken om de avondwind van mijn persoon te beschermen, noch duwde ik een kar wordt gevuld die met wat huisvuil scheen te zijn. Ik enkel had geen plaats om te leven. Ik werd één van de eigenlijke mensen dat ik afschuw groeide. Ik was één nu van HEN. Ik was één van de daklozen geworden. BESPREKING OVER DE SCHOEN DIE OP DE ANDERE VOET!!!! IS
Het leven was altijd en blijft mijn BESTE leraar, die aan definitieve examens wordt gekoppeld die krachtig eerlijk zijn.
Ik herinner me voor de duur van mijn verblijf op de "Plaats", vooral rond douchetijd, wanneer mijn kinderen en ongeduldig in de box zouden spelen zouden springen om hun kleine organismen te wassen, ik bevond me in de schaduwen aangezien een wacht die geen kwaad verzekert aan mijn weinig levensbronnen zou komen. Niettemin, nadat de kleine snuggled in bed waren, bevond ik me ook in de douche. Nochtans, zeepte ik mijn lichaam niet in om mijn mening van tribulations gelijktijdig te verlichten die ik met van dag tot dag vocht aangezien ik zou moeten hebben. Noch luxuriating I in de voldoening dat men voelt aangezien u de ritmische stroom van warm water toestaat om uw "9 tot 5" bezorgdheid weg te reinigen. Uh -uh. Niet dit keer. Wat ik wil weten deed? Het schreeuwen.
Ik wist opdat mijn kinderen een "positieve waarneming" van de "Plaats" blijven hebben het, moest ik hun kompas worden. Onbewust ontvingen zij hun richting van hoe zij verondersteld om over het leven in dit nieuwe milieu van mijn acties en/of reacties waren te voelen. Vandaar, moest ik op mijn spelgezicht zetten. Ik moest bereid zijn om mijn het spel "e-a-c-h"-en-"e-v-e-r-y" ochtend van "A" te spelen. Me wonderbaarlijk leidde ik op om op automatische pilootwijze te blijven. Ik me stond niet toe om over wat te denken moest worden gedaan. Ik deed enkel wat voor de emotionele verbetering van mijn kinderen moest worden gedaan. Ik wilde hen niet vanaf het "lopen gevoel" van de "Plaats minder dan" of "niet zo goed zoals" omdat zij in een schuilplaats moesten leven. Ik wilde hen niet de schande en de schuld voelen dat ik met 24-7 werd verzadigd. Toch was ik de volwassene. Ik verondersteld mijn situatie was het was geen I behandelen rationaliseren en kunnen? Ik was verondersteld om last te nemen, alles beter maken. Hoofdzakelijk, op buiten presteerde ik alsof mijn verblijf daar zoals voldoend als het drinken van een ijskoud glas limonade op een luie, muggy Zondag middag was. Ik zou een Toekenning van de Academie voor mijn prestaties moeten gewonnen hebben.
Voor weken elke nacht, terwijl iedereen snelle in slaap, in de duisternis was, bevond ik me. Blootvoets, in de hoek van een vochtige, roestige, oude ruikende douchebox, die omhoog door mijn aloneness wordt geslikt, schreeuwde ik. Ik vulde diep mijn washcloth binnen mijn mond om mijn robuuste geluiden van hopelessness te dempen. Ik zou dit recente nachtritueel voor de duur van mijn verblijf op de "Plaats" herhalen.
Mijn kinderen kenden nooit de angst en de kwelling die ik wegens onze het leven regeling tot ongeveer verscheidene later jaren weerstond toen ik besliste voor eens en voor altijd ons te rechtvaardigen die in een schuilplaats leven. Ik harboring nog schuld voor het plaatsen van hen in een dergelijke plaats. Zelfs toen, jaren later terwijl het delen van en het verduidelijken van mijn zorg aan hen, schreeuwde ik. Dit keer wij samen gehuild allen. Zij groeiden. Zij begrepen.
Het echte antwoord op hoe ik gemotiveerd en aangemoedigd blijf is toe te schrijven aan mijn waarneming van het leven. De manier die ik het leven indicatief is aan de manier heb waargenomen dat ik antwoord aan de uitdagingen van het leven. Tijdens mijn verblijf op "Plaats" het leven herstelde me zo bevestigend op een aarde verbrijzelende manier. Vandaag, wanneer geconfronteerd met een situatie, een taak, of een probleem dat aanvankelijk schijnt te zijn teveel voor me om te behandelen, word ik herinnerd aan mijn verblijf op de "Plaats".
Vandaag, zorg ik ALTIJD ervoor dat ik een baan heb, zorg ik ALTIJD ervoor dat ik mijn EIGEN huis of flat heb. Ik probeer ALTIJD om een persona af te scheiden "rots-van-Gibraltar" wanneer gedwongen om met UPS van het leven in te schakelen en versla. Ik moet. Er is geen alternatief voor ME.
Samenvattend, geloof ik als een persoon op de straten kan leven en weg van de resten overleven die in de kuil van een huisvuil worden gevonden kan, als zij kunnen, goud van verworpen troep maken en hitte produceren om hun organismen van plastiek en/of document zakken op een basis van dag tot dag, mijn leven te verwarmen en de slingers en de pijlen en de onzekerheden dat ik moedig moet zoals nemend suikergoed van een baby zo gemakkelijk zijn. Mijn waarneming op zich en uit zichzelf, is wat ME om motiveert te overleven.
Hoe u bekijkt dicteert een situatie het resultaat. De waarneming is alles. Of u het of niet, en alles wilt geloven is waarneming.
(c) 2005 door C.V. Harris. Alle voorgebe*houde rechten.
C.V. De pennen van Harris met gemak over onderwerpen zouden anderen eerder vergeten. Zij heeft het unieke vermogen van het trekken van pientere parallellen van echte het levensscenario's die men dwingen om opnieuw te denken te denken en te heroverwegen. Zij leeft in New Jersey met haar twee jong-volwassen kinderen Michael en Ashlei, en haar favoriet familielid van allen, haar hond Mitzi. Bekijk haar Blog bij http://www.onewriterwriting.blogspot.com, of een e-mail naar verzend haar bij onewriterwriting@hotmail.com. Zij werkt momenteel aan haar Gedenkschrift en een boek van korte verhalen.
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Home Made Power Plant» Singorama
» Criminal Check
» Home Made Energy
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
