Smeltende sneeuw
Ik hou van de geluiden van smeltend sneeuw plink, plink, Ting, Ting, Ting, een staccato druppelen op schuingeplaatste metalen daken, de occasionele luid spleet van een reus ijskegel, de bel en de klokken van de berg beek zoals het zwelt en tumbles over gepolijste stenen op haar weg naar de vallei below.I dol op blik op de majestueuze witte toppen met wetende wonder dat ze binnenkort morph in greens, sinaasappelen, Paarse, rode en een veelheid van steeds veranderende tinten, een dans tussen de zon, de wolken en de mist, een wals van de schoonheid en de kleur die nooit verandert partners nog nooit replays zelf, elke dag een meesterlijke original.I liefde op de samenhang van veranderingen, de herinnering aan het feit dat in alle aangelegenheden winter nooit verzuimt om te zetten in de lente, de lente van gezondheid, het voorjaar van groei, de lente van een relatie die in de punten lijkt zo koud en hopeloos als de frigide tundra.Then we bode in de zomer de warmte, het vuur, de passie en het branden, een escalerende gloed van zweethanden emoties die stijgen, intensiveren, crescendo en leiden tot de val de val van alles wat groeide, drijvende bladeren die deken ons en bereiden ons voor dat jaarlijkse moment van bezinning wanneer de chill stuurt ons scurrying within.Winter ontsluiert spring.Spring geeft weg naar summer.Summer smelt in fall.Fall vast wanhopig naar zijn leven lijnen, zoals een dronken verpleeghuizen zijn laatste slikken of een kind dat op haar laatste hap van ijs voegt water te vullen de schaal nogmaals, niets aan het verlies van smaak, willen meer, waar niemand kan worden gehouden, behalve in de wereld van pretend.Winter sets in ongeacht, soms zacht, vaak met een ontketende furie dat sluit ons allemaal zonder genade, paralyzes ons. Wij nemen cover en verbergen van haar elements.Still, de zaden liggen in slaap, begraven onder wachten, patiënt en VN-intimidated.In overwinning vinden we de oorzaak voor de nederlaag, het vet zomer vieren dat maakt ons lui en slaperig, slaap op de wheel.In nederlaag hebben we de bittere smaak vuil dat potten ons wakker, worstelen om op te staan, vinden de kracht om te bedenken dat het enige verschil tussen een bronst en een graf is haar nederlaag depth.In definiëren we karakter, een constante tightrope lopen te temperen en uitharden voor kracht, terwijl een of andere manier, of andere manier vasthouden aan vluchtig overblijfselen van zachtheid, vriendelijkheid en mededogen, ongrijpbaar metgezellen te vaak vernietigd in de fight.In nederlaag ontdekken we rauwe self.The verstandig likken hun wonden, laat het gashes blootgesteld, observeren, te re-groep, leren, genezen en opnieuw beginnen. De dom voelen voor het dichtst band-steun. Winter niet care.Wait. Is dat een lening witte vlok in de lucht? Kan de winter genade ons met een paar toegevoegde momenten van introspectie en voorbereiding, een laatste adem van stille voordat we ten volle dat was gezaaid, voordat de knoppen onthullen zichzelf en ons in dit jaar onverzoenlijk rijmen? Ik denk het wel. Wij hebben nog tijd. Laat het snow.That 's A View From The Ridge ... Over De AuthorAuthor Ridgely Goldsborough nodigt u te abonneren op The Daily Column, een hart gevoeld verzameling van verhalen die inspireren hoop en moed. Kunt u dit doen op www.aviewfromtheridge.com.ridge @ aviewfromtheridge.com
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Home Made Power Plant» Singorama
» Criminal Check
» Home Made Energy
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
