Το χάσμα αμοιβή-παραγωγικότητας
Ο πιό καταστρεπτικός παράγοντας στην οικονομία μας είναι σήμερα το χάσμα αμοιβή-παραγωγικότητας. Αυτό αναφέρεται στην αύξηση στην ωριαία παραγωγή των εργαζομένων εναντίον της αύξησης στην ωριαία αμοιβή. Αυτή η έννοια περιγράφεται αρκετά καλά στο κεφάλαιο 6 του βιβλίου Ravi Batra οικονομολόγων, «απάτη Greenspan.»
Κατά τη διάρκεια των χρόνων της αληθινής οικονομικής ευημερίας, οι αμοιβές έχουν συμβαδίσει με τις αυξήσεις παραγωγικότητας. Οι εργαζόμενοι έχουν μοιραστεί στα οφέλη της αυξανόμενης παραγωγικότητάς τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι αμοιβές παρέμειναν επαρκείς για να αγοράσουν τη βιομηχανική παραγωγή του έθνους μας. Ο δανεισμός, ή η χρέος-χρηματοδοτημένη καταναλωτική δαπάνη, ήταν περιττοί να διατηρήσει την ικανοποιητική καταναλωτική δαπάνη για να αγοράσει την παραγωγή μας. Περισσότερη παραγωγή μπορεί να αγοραστεί επειδή περισσότερες αμοιβές πληρώνονται. Η απαίτηση, που δημιουργείται από τις αμοιβές, ταιριάζει με τον ανεφοδιασμό, ο οποίος δημιουργείται από την παραγωγικότητα. Αυτό δημιουργεί μια ισορροπία που καθιστά τον ογκώδη δανεισμό περιττό. Και τέτοια ισορροπία μεγιστοποιεί την οικονομική «αύξηση.»
Αυτή η ισορροπία δεν έχει διατηρηθεί, εντούτοις, κατά τη διάρκεια των πρόσφατων ετών. Έχει επιδεινωθεί πολύ κάτω από τη διοίκηση των Μπους. Η παραγωγικότητα έχει αυξηθεί σημαντικά κατά τη διάρκεια των ετών των Μπους. Αντίθετα, οι αμοιβές έχουν μειωθεί πραγματικά. Αυτή η τάση άρχισε προτού να πάρει ο Μπους το γραφείο, αλλά θα περιορίσω το χρονικό πλαίσιο έως τις Δεκεμβρίου 2001 μέχρι το Μάρτιο του 2005. Αυτά είναι έτη για τα οποία τα αρχεία είναι εύκολα - διαθέσιμος από το ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ γραφείο των στατιστικών εργασίας. Κατωτέρω είναι μια γραφική παράσταση από τους New York Times που επιδεικνύουν πώς η παραγωγικότητα ξεπερνά τις αμοιβές
http://graphics8.nytimes.com/images/2005/07/02/business/03cov1.graphic.gif
Αρχική τον Ιανουάριο του 2003, η παραγωγικότητα (ή παραγωγή ανά ώρα) έχει αυξήσει 11.2% μέσω του 1$ου τριμήνου του 2005. Αντίθετα, οι ωριαίες αμοιβές έχουν μειωθεί 2.3% κατά τη διάρκεια του ίδιου χρονικού διαστήματος, από ένα πληθωρισμός-ρυθμισμένο $8.32/hour Ιανουαρίου 2003, σε $8.13/hour Ιουνίου 2005. Η παραγωγή έχει υπερβεί τη δυνατότητα των ημερομισθίων να αγοράσουν την παραγωγή κατά 13.5%. Αυτό το κενό έχει καλυφθεί με τον καταναλωτικό δανεισμό. Το ποσό που δανείζεται πρέπει σταθερά να αυξηθεί, προκειμένου να συμβαδιστεί με την αυξανόμενη βιομηχανική παραγωγή μας. Εάν όχι, η οικονομία μας θα βύθιζε στην υποχώρηση. Εντούτοις, η διατήρηση της απαίτησης μέσω του δανεισμού δεν είναι μια βιώσιμη πορεία.
Οι στατιστικές όσον αφορά τις ωριαίες αμοιβές μπορούν να βρεθούν σε: http://data.bls.gov/PDQ/servlet/SurveyOutputServlet?data_tool=latest_numbers&series_id=CES0500000049
Οι στατιστικές όσον αφορά την ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ παραγωγικότητα μπορούν να βρεθούν σε: http://data.bls.gov/PDQ/servlet/SurveyOutputServlet?data_tool=latest_numbers&series_id=PRS85006092
Μερικές φορές η επίδραση του χάσματος αμοιβή-παραγωγικότητας μπορεί να δει καλύτερα από μια απόσταση. Ένα παράδειγμα της επίδρασης του χάσματος αμοιβή-παραγωγικότητας μπορεί να δει με την οικονομία της Ιαπωνίας. Πάλι, αυτό περιγράφηκε από τον οικονομολόγο Ravi Batra στο κεφάλαιο 6 του βιβλίου του, «απάτη Greenspan.» Ο Δρ Batra δίνει πολύ αναγκάζοντας επιχειρήματα ότι τα οικονομικά προβλήματα της Ιαπωνίας προέκυψαν από το αυξανόμενο χάσμα μεταξύ των ιαπωνικών αμοιβών και της παραγωγικότητας. Θα παραφράσω την εξήγησή του εδώ.
Η Ιαπωνία δοκίμασε εξαιρετικά τη ταχεία ανάπτυξη μεταξύ 1960 και 1975. Κατά τη διάρκεια εκείνου του χρόνου υπήρξε μια αύξηση 168% στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ τους αυξήθηκε από $2.139 το 1960 σε $5.750 το 1975. Οι πραγματικές αμοιβές αύξησαν 217% κατά τη διάρκεια εκείνου του χρόνου. Η παραγωγικότητα κατασκευής αύξησε 264% κατά τη διάρκεια αυτών των 15 ετών. Η Ιαπωνία ευημέρησε και η οικονομία της αυξήθηκε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου επειδή οι αμοιβές, που δημιουργούν την απαίτηση, εσυμβάδισαν με την παραγωγικότητα, η οποία δημιουργεί τον ανεφοδιασμό. Υπήρξε ικανοποιητική αμοιβή-ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΜΕΝΗ απαίτηση για να υποκινήσει την παραγωγή. Και η απαραίτητη απαίτηση διατηρήθηκε από το καταναλωτικό εισόδημα, όχι καταναλωτικός δανεισμός.
Μετά από το 1975, η αύξηση παραγωγικότητας άρχισε να ξεπερνά την αύξηση αμοιβών. Το αποτέλεσμα ήταν μια πολύ πιό αργή αύξηση του ΑΕΠ. Μεταξύ 1975 και 1990, η παραγωγικότητα αύξησε τις αμοιβές 3% περισσότερο από το χρόνο. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, οι αμοιβές αύξησαν 27%, ενώ η παραγωγικότητα αύξησε 86%. Η κατά κεφαλήν αύξηση ΑΕΠ ήταν 64% από το 1975 ως το 1990. Λιγότερος του πλούτου που παρήχθη από τους ιαπωνικούς εργαζομένους μοιραζόταν με τους. Κατά συνέπεια, τα επιχειρησιακά κέρδη πέταξαν στα ύψη, αυξάνοντας τα χρήματα διαθέσιμα για την επένδυση. Αυτό ανάγκασε τους ιαπωνικούς επενδυτές για να υπερεπενδύσει και στο χρηματιστήριο και στην κατοικία. Τα ιαπωνικά χρηματιστήρια και οι τιμές ακίνητων περιουσιών πέταξαν στα ύψη ως αποτέλεσμα αυτό το over-investment. Εν τω μεταξύ, υπήρξε ανεπαρκής αμοιβή-χρηματοδοτημένη απαίτηση που συμβαδίζει με αυτές τις επενδύσεις κεφαλαίου. Αυτό απαίτησε τα αυξανόμενα επίπεδα δανεισμού για να διατηρήσει την απαίτηση που οι αμοιβές δεν θα μπορούσαν να διατηρήσουν.
Μέχρι το 1990 υπήρξε μια τεράστια ιαπωνική φυσαλίδα χρηματιστηρίου και φυσαλίδα ακίνητων περιουσιών. Και το 1990 αυτή η υπερτίμηση όλες ήρθε συντρίβοντας κάτω. Η ιαπωνική οικονομία ακόμα δεν έχει ανακτήσει 15 έτη αργότερα. Μέχρι το 2003, το ιαπωνικό χρηματιστήριο ήταν ακόμα 80% κάτω από την αιχμή του το 1990. Από το 1990 μέχρι το 2002, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ αύξησε 13%. Συγκρίνετε αυτού με την αύξηση 168% μεταξύ 1960 και 1975. Συγκρίνετε αυτήν την τελευταία αύξηση 15-έτους με την αύξηση 59% κατά τη διάρκεια των 27 ετών από το 1975 ως το 2002. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ιαπωνίας που αυξήθηκε 3 φορές περισσότερο κατά τη διάρκεια των 15 ετών πριν από το 1975, από αυτό έκανε κατά τη διάρκεια των 27 ετών μετά από το 1975. Το ποσοστό των προ-1975 αύξησης ήταν 5 φορές γρηγορότερα από την αύξηση των μετα-1975.
Αυτό που προκάλεσε αυτήν την επιβράδυνση; Η άνοδος στο χάσμα αμοιβή-παραγωγικότητας. Το εισόδημα εργαζομένων που θα μπορούσε να έχει τεθεί στη καλή χρήση αγοράζοντας τα ιαπωνικά αγαθά μειώθηκε σταδιακά ως εταιρικά κέρδη. Δεδομένου ότι τα οφέλη του κεφαλαίου επένδυσης περιορίζονται από τη καταναλωτική ζήτηση, το αποτέλεσμα ήταν over-investment του ιαπωνικών αποθέματος και των στεγαστικών αγορών, και συντήρηση της καταναλωτικής ζήτησης με το δανεισμό.
Αυτή η κατάσταση περιγράφει οποιαδήποτε άλληδήποτε οικονομία που μπορείτε να σκεφτείτε;
EconomicPopulistCommentary
http://www.unlawflcombatnt.blogspot.com/
Αρθρο Πηγη: Messaggiamo.Com
Related:
» Run Your Car On Water» Recession Relief
» Advanced Automated Forex Trading
» Profit Lance
Webmaster παίρνει τον κώδικα HTML
Προσθεστε αυτο το αρθρο στον ιστοτοπο σας τωρα!
Webmaster υποβάλλει τα άρθρα σας
Εγγραφή που απαιτείται καμία! Συμπληρώστε τη μορφή και το άρθρο σας είναι στον κατάλογο Messaggiamo.Com
