Είναι ακριβώς hubris, ή...;
Σε αυτό που οι Αμερικανοί αγαπούν να περιγράψουν ως πόλεμο στον τρόμο, δεν έχει υπάρξει κανένας σαφής νικητής ακόμα κι αν έχει συνεχιστεί φυσικά τώρα για πάνω από τρία έτη. Από τα βλέμματα από το, αγωνιστείτε μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και ο αντιληπτός εχθρός του θα ξεπεράσει το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο τουλάχιστον από την άποψη της διάρκειας, εάν τίποτα άλλο. Σε αυτή την περίπτωση, αντιπροσωπεύει βεβαίως ένα φρικτό σενάριο για τον πλανήτη.
Αυτό που αποτελεί τον πυρήνα της σύγκρουσης μεταξύ των δύο πλευρών -- εάν, πράγματι, υπάρχει μια δεύτερη πλευρά σε τον -- είναι μια συνολική εσφαλμένη εκτίμηση άλλη. Στις λέξεις του βιβλίου στη διάθεση, μουσουλμάνοι παγκοσμίως "έχουν μολυνθεί από την έχθρα για τις ΗΠΑ" λόγω "της υποστήριξής του για το Ισραήλ, τη Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία, την Αλγερία, το Ουζμπεκιστάν και άλλα ενάντια σε Islamists η προστασία πολλαπλάσιου μουσουλμάνου του tyrannies η προσπάθειά του να ελέγξει την πολιτική πετρελαίου και την τιμολόγηση και οι στρατιωτικές δραστηριότητές του στο Αφγανιστάν, Ιράκ, η αραβική χερσόνησος και αλλού."
Στην άλλη πλευρά της εξίσωσης είναι οι Αμερικανοί, οι οποίοι επιμένουν στη λήψη μιας απλοϊκής άποψης του θέματος η ηγεσία τους που κάνει το καλύτερό του για να το απεικονίσει ως παγκόσμια μνησικακία ενάντια στον αμερικανικό τρόπο ζωής που περιστρέφεται γύρω από τις δημοκρατικές ελευθερίες, τις αστικές ελευθερίες, την ανάμειξη των γενών, και το χωρισμό της εκκλησίας και του κράτους.
Ενώ το βιβλίο έχει κάνει καλά για να επισημάνει ότι η αμερικανική αντίληψη κάνει λάθος, και ότι η εξωτερική πολιτική διαπράττει σφάλμα πρόκειται να κατηγορηθεί για την κατάσταση ως έχει σήμερα, έχει παράσχει κάποιο μαξιλάρι στην αμερικανική ηγεσία με την υποβολή προτάσεων ότι υποστηρίζει μια ανόητη άποψη. Εντούτοις, υπάρχουν πολλοί ένας μουσουλμάνος που αισθάνονται μάλλον έντονα ότι η προσπάθεια της αμερικανικής ηγεσίας να απεικονιστεί η μνησικακία τρόπου ζωής ως βάση ολόκληρου του ζητήματος έχει περισσότερα που κάνουν με το πολιτικό chicanery απ'ό,τι με την τίμια αθωότητα. Το βιβλίο αποτυγχάνει να λάβει υπόψη αυτόν τον ζωτικής σημασίας παράγοντα, αλλά αυτό, οπωσδήποτε, δεν είναι το μόνο πράγμα στο οποίο έχει διατηρήσει μια διακριτική σιωπή.
Πρίν κινείται προς τέτοια αμφισβητήσιμα ζητήματα, είναι στην ικανότητα των πραγμάτων να ριχτεί μια γρήγορη ματιά του βιβλίου raison d'etre και το συντάκτη της. Το βιβλίο είναι βασισμένο σε όλη τη διορατικότητα που κάποια μπορεί να έχει στο θέμα εξετάζοντας τη μάζα των βασικών πληροφοριών και της πιό πρόσφατης νοημοσύνης που είναι μέρος της ζωής στην έδρα CIA.
Ο συντάκτης διεύθυνε τη μονάδα CIA ψεν Λάντεν στη δεκαετία του '90 προτού να απομακρυθεί το 1999, και έχει κρατηθεί από τότε από το πλαίσιο όσον αφορά στον αμερικανικό πόλεμο στην τρομοκρατία. Με σχεδόν δύο δεκαετίες έκθεσης στα ζητήματα σχετικά με την εθνική ασφάλεια, το Αφγανιστάν και τη Νότια Ασία, είναι ακόμα με την CIA, η οποία εξέτασε το χειρόγραφο πρίν επιτρέπει τη δημοσίευσή της με τον όρο ότι ο συντάκτης παρέμεινε ανώνυμος. Πριν από τον πιό πρόσφατο τίτλο, είχε επίσης μέσω των ματιών των εχθρών μας: Οσάμα μπιν Λάντεν, ριζικό Ισλάμ και το μέλλον της Αμερικής. Οι δύο τίτλοι αντιπροσωπεύουν μαζί μια σπάνια περίπτωση ενός εν ενεργεία υπαλλήλου υπηρεσίας πληροφοριών που επιτρέπεται για να σχολιάσει την κυβερνητική πολιτική στην πραγματικότητα, για να είναι ιδιαίτερα επικριτικός με τον.
Τονίζοντας ότι οι ανώτεροι αμερικανική υπηρεσία πληροφοριών υπάλληλοι ήξεραν πολύ πριν από την καταστροφή 9/11 ότι "ένα τραίνο δραπέτη ερχόταν στις Ηνωμένες Πολιτείεσ", έχει υποστηρίξει ότι αγνοημένες επαναλαμβανόμενες προειδοποιήσεις των αμερικανικών ηγετών "και έχει συμπεριφερθεί γενικά ως αυτό που τόσο προφανώς είναι, μέγιστη παραγωγή της Αμερικής -- των ηθικών δειλών."
Χωρίς άμεσα να συνδέσουν το με την αφαίρεσή του από τη βασική θέση CIA, γράφει, "οι κοινοτικοί ηγέτες αμερικανικής νοημοσύνης εξασφάλισαν ότι οι περισσότεροι ανώτεροι υπάλληλοι που αναγνώρισαν την έκταση της απειλής ψεν Λάντεν έθεσαν πριν από τις 11 Σεπτεμβρίου 2001 ήταν στη γλωσσική κατάρτιση, τις εργασίες που δεν συνεπάγονται καμία φορτώνω-σχετική το δοχείο εργασία, ή απέκλεισαν από τις συνεδριάσεις που να αντέξουν οικονομικά μια πιθανότητα να παρουσιάσουν τη νοημοσύνη ειλικρινά."
Αυτές είναι ισχυρές λέξεις, πράγματι, προερχόμενος από έναν εν ενεργεία ανώτερο υπάλληλο ενάντια στους προϊσταμένους του και την αμερικανική ηγεσία κατά πολύ. Εντούτοις, κατηγορεί το όλα σε μια έλλειψη διορατικότητας, και μια νοοτροπία που μπορούν "να προστατεύσουν τις σταδιοδρομίες, αλλά κάνει λίγα για τη χώρα μας." Ακόμα κι αν έχει μιλήσει επανειλημμένα για την ανάγκη τον εχθρό από "την άποψή του και όχι μας δικοί", ο συντάκτης το βρήκε κάπως σχετικό να αγνοήσει το συναίσθημα μεταξύ ορισμένων τετάρτων στο μουσουλμανικό κόσμο ότι περισσότερο από τα hubris ή μια έλλειψη διορατικότητας, αυτό ήταν ίσως μια περίπτωση εκούσια ένα τυφλό μάτι. Τελικά, ο μεγαλύτερος δικαιούχος του εγκλήματος 9/11 είναι η αμερικανική κυβέρνηση που το έχει χρησιμοποιήσει ως άδεια για να εξαπολύσει έναν οπλισμένο παροξυσμό στον ισλαμικό κόσμο.
Εκτός αυτού, ολόκληρος ο κόσμος -- συμπεριλαμβανομένου του ισλαμικού συστατικού του, δυστυχώς -- επιπλήξεις αυτό όλοι σε Osama και Al- Qaeda μόνο, επαναλαμβάνει μόνο, επειδή οι ΗΠΑ λένε έτσι. Οι ΗΠΑ, από τη μεριά της, έχουν αρνηθεί κατά τρόπο οφθαλμοφανή να μοιραστούν οποιαδήποτε στοιχεία που υποστηρίζουν ότι έχουν ενάντια στο άτομο και την οργάνωση. Γιατί; Το βιβλίο δεν μας λέει αυτού.
Ο ισχυρισμός του συντάκτη ότι η έχθρα μεταξύ των μουσουλμάνων είναι "πολεμική μη διανοητική" είναι αντανακλαστικός της έλλειψης να καταλάβει του εν προκειμένω. Παραδείγματος χάριν, δεν είναι μια πολεμική προσέγγιση για να εξετάσει το παρελθόν και Osama και του Σαντάμ που Χουσεΐν έχουν τους συνδέσμους στα αμερικανικά μηχανήματα νοημοσύνης. Εάν ήταν τέτοιοι κακοί χαρακτήρες, οι ΗΠΑ έχουν πολλή εξήγηση που κάνει σχετικά με τις αλληλεπιδράσεις της με τους. Εκτός αυτού, εάν "ο Jihad" είναι ένα τέτοιο ανάθεμα στις ΗΠΑ, γιατί ήταν που προάγει που πολύ η έννοια όλοι μέσω της δεκαετίας του '80 όταν χρειάστηκε η μουσουλμανική νεολαία για να παλεψει ο αμερικανικός πόλεμος ενάντια στους Σοβιετικούς;
Υπάρχουν διάφορες άλλες "διανοητικές, μη πολεμικέσ" ερωτήσεις στα μυαλά των μουσουλμάνων, αλλά οι Αμερικανοί δεν έχουν ενοχλήσει ποτέ να απαντήσουν σε τους. Αυτά είναι σίγουρα hubris της ιμπεριαλιστικής διαταγής.
Κατά τρόπο ενδιαφέροντα, μετά από μια 250-σελίδα homily για τις αμερικανικές καταστροφές εξωτερικής πολιτικής -- Ιράκ και Αφγανιστάν συμπεριλαμβάνοντα -- και η δυσαρέσκεια του συντάκτη σε το, έχει περιγράψει ότι τι σκέφτεται πρέπει να είναι το μελλοντικό σχέδιο δράσης. Εν συντομία, θέλει την ηγεσία για να αποφύγει την πολιτική "cowardice του και να νικήσει" και να σταματήσει για τέτοιες ηλιθιότητες όπως τη "διεθνή ευγένεια, τους εκπολιτισμένους κανόνες, και τα υψηλά ηθικά πρότυπα." Αυτό, πάλι, είναι μια αντανάκλαση των αυτοκρατορικών hubris από τα οποία ο συντάκτης πάσχει σαφώς.
Ακόμα κι αν το βιβλίο είναι μια καθαρώς μονόπλευρη έκδοση ολόκληρου του επεισοδίου, οι αναγνώστες στον ισλαμικό κόσμο θα γίνουν πολύ αγαθό για να περάσουν πραγματικά από ολόκληρο το κείμενο -- που, επ'ευκαιρία περιλαμβάνει τις αναφορές έξω-$$$-ΠΛΑΙΣΊΟΥ από τα ιερά χειρόγραφα -- προκειμένου να υπάρξει μια ρεαλιστική κατανόηση της επίμονης αμερικανικής νοοτροπίας μια νοοτροπία που αρνείται να αναγνωρίσει την ανάγκη να αλλάξει.
Αυτοκρατορικό Hubris: Γιατί η δύση χάνει τον πόλεμο στον τρόμο, από ανώνυμο. Δημοσιευμένος από το INC Brassey.
Ο συγγραφέας είναι ανώτερος πακιστανικός δημοσιογράφος, συνδεμένος αυτή τη στιγμή με το μεγαλύτερο κυκλοφορήστε την της αγγλικής γλώσσας εφημερίδα της χώρας, η καθημερινή Dawn, ως βοηθητικό συντάκτη του. Είναι βασισμένος karachi.
Αρθρο Πηγη: Messaggiamo.Com
Related:
» Run Your Car On Water» Recession Relief
» Advanced Automated Forex Trading
» Profit Lance
Webmaster παίρνει τον κώδικα HTML
Προσθεστε αυτο το αρθρο στον ιστοτοπο σας τωρα!
Webmaster υποβάλλει τα άρθρα σας
Εγγραφή που απαιτείται καμία! Συμπληρώστε τη μορφή και το άρθρο σας είναι στον κατάλογο Messaggiamo.Com
