Κατόπιν και τώρα
_ εκατό έτος πριν, κατά τη διάρκεια ο βικτοριανός εποχή, θάνατος και θλίψη είμαι δημοφιλής θέμα για ποίημα, τραγούδι και ιστορία. Το Grieving θεωρήθηκε φυσικό και αποδεκτό μέρος του πολιτισμού. Οι άνθρωποι στο πένθος φόρεσαν το μαύρο ιματισμό ή/και τις μαύρες ταινίες βραχιόνων, οι γυναίκες φόρεσαν τα μαύρα πέπλα, και ήταν κοινό να δει ένα μαύρο στεφάνι στην πόρτα του σπιτιού του α η οικογένεια, που αναγγέλλει δημόσια ότι αυτό ήταν ένα σπίτι της θλίψης. Το πένθος ήταν ευδιάκριτο και υπήρξε πολύ συγκεκριμένο κοινωνικό τελωνείο με σκοπό να υποστηρίξει τους ανθρώπους κατά τη διάρκεια της διαδικασίας πένθους.
Εντούτοις, κατά τη διάρκεια εκείνης της ίδιας εποχής, κανένα πρόσωπο της αναπαραγωγής ή το gentility πάντα ανοιχτά δεν θα ανέφερε το φύλο! Ακόμη και οποιαδήποτε αναφορά στο γένος ξαπλώθηκε προσεκτικά στη λεπτή ορολογία. Τα όπλα και τα πόδια αναφέρθηκαν ως "άκρα" και καλύφθηκαν σχεδόν εντελώς. Οποιαδήποτε μορφή να αγγίξει ή ακόμα και οικειότητας της γλώσσας προγράφηκε προσεκτικά από το τελωνείο του χρόνου. Το φύλο ήταν ένα θέμα ταμπού, και θεωρήθηκε κατά ένα μεγάλο μέρος βρώμικο, επαίσχυντο, και για τις περισσότερες γυναίκες, μόλις ανεκτές!
Πόσο διαφορετικό είναι τώρα -- πάνω από εκατό έτη αργότερα! Έχουμε κάνει μια πολιτιστική στροφή 180 βαθμού. Τώρα, το φύλο έχει γίνει ένα θέμα (και προϊόντα) που είναι νόμιμο θήραμα για κάθε κινηματογράφο και την οθόνη TV. Αξιοποιείται γενικά στις εφημερίδες και τα περιοδικά και συνήθως και ευρέως χρησιμοποιείται ως τέχνασμα προώθησης πωλήσεων.
Αφ' ετέρου, η θλίψη και το πένθος έχουν γίνει ξαφνικά το ζήτημα. Σε πολλούς κύκλους δεν θεωρείται ευγενικός ή στην καλή προτίμηση να αναφερθεί ευθέως η θλίψη που προκαλείται από το θάνατο. Καλά-επιτηδευμένος οι άνθρωποι αναμένεται για να κρατήσει τον πόνο τους ιδιωτικό και σιωπηλό. Μερικές φορές, ακόμη και η απασχόληση διακυβεύεται από οποιοδήποτε ορατό σημάδι της συγκίνησης.
Αλλά και οι δύο όροι -- φύλο και θάνατος -- είναι κανονικά, φυσικά μέρη της ανθρώπινης εμπειρίας, και, ειρωνικά, και τα δύο συνδέονται με την αγάπη. Σε μια αληθινά υγιή κοινωνία, ούτε το φύλο ούτε ο θάνατος δεν πρέπει να είναι θέματα που οφείλουμε να φοβηθούμε ή να απαιχθάνομαι ή να αποφύγουμε.
Θα φαινόταν ότι η τρέχουσα ανησυχία μας με το παρεκκλίνον, παράξενο και υπεράφθονο φύλο να είναι μια επίδραση σπασμωδικής κίνησης του μυστικού της βικτοριανής εποχής. Όποτε δημιουργούμε μια αύρα των "απαγορευμένων φρούτων" γύρω από οποιαδήποτε φαινόμενα, του δίνουμε συχνά ένα ελκυστικό μυστήριο που τον κάνει ραδιουργώντας για να ερευνήσει με τους κάπως λιγότερους υγιείς τρόπους. Όταν οι απαγορεύσεις ανυψώνονται (δεδομένου ότι ήταν για το φύλο στη χώρα μας προς το τέλος της δεκαετίας του '60), όλες οι προσοχές μπορούν συχνά να ριχτούν κατά μέρος υπέρ ενός σχεδόν παραώμονος overreaction.
Εκτός αν ελευθερώνουμε το πένθος από την τρέχουσα θέση της κρυψίματος και απαράδεκτου, είμαστε στον κίνδυνο μια παρόμοια σπασμωδική κίνηση των παράξενων αναλογιών στα επόμενα δέκα ή είκοσι έτη. Κάποτε στον εικοστό πρώτο αιώνα, θα μπορούσε ενδεχομένως να αποκτήσει μερικά εκπληκτικά τελετουργικά έξω-$$$-ΕΛΈΓΧΟΥ.
Πρέπει να δηλώσουμε την ελευθερία μας από τους περιορισμούς σχετικά με το θάνατο και που έχουν τοποθετηθεί σε μας από εκφοβισμένος και η κοινωνία. Ευγενικά, αλλά σταθερά, δηλώστε τα δικαιώματά μας να αισθανθούμε και να εκφράσουμε τον πόνο μας στους τρόπους που είναι υγιείς και ανοικτοί. Με εκείνο το δικαίωμα, φυσικά, δεν έρχεται η ευθύνη να κάνει καμία ζημιά είτε σε άλλοι είτε σε μας.
Με την ευγένεια και μια τοποθέτηση "-ΚΑΝΈΝΑΣ-ΖΗΜΙΑΣ", μπορούμε να υιοθετήσουμε μια σταθερή στάση στο στερεό έδαφος των δικαιωμάτων μας. Μπορούμε να φωνάξουμε, να μιλήσουμε για τις απώλειές μας εάν θέλουμε, εκφράζουμε με λόγια τις μνήμες μας, εκφράστε ακίνδυνα το θυμό και τις απογοητεύσεις μας, αποσύρετε για για λίγο, να είστε ταραγμένος και αποπροσανατολισμένος, ζητήστε και αναμείνετε τη βοήθεια και την υποστήριξη, και (ίσως ο σημαντικότερος όλες) μην ζητήστε καμία συγγνώμη για τον όρο μας. Δεν χρειαζόμαστε ποτέ το θίχουλο κάτω από την κριτική εκείνοι που δεν έχουν περπατήσει στα sandals μας.
Ο αριθμός είναι λεγεώνα των caregivers καλά-έννοιας που διορίζονται τους εμπειρογνώμονες στον καθορισμό αυτού που είναι "καλύτερου" για μας, έτσι πρέπει να απαιτήσουμε για μας τη βασική ελευθερία να εμπιστευθούμε και να ακολουθήσουμε τα ένστικτά μας και να διαλευκάνουμε τις συγκινήσεις μας από τις γενναιόδωρες αλυσίδες τους. Έχουμε το δικαίωμα να εξηγήσουμε ήπια σε τους ότι είμαστε όπου είναι, αλλά δεν είναι πού είμαστε. Δεν τους αναμένουμε ακόμη και για να μας καταλάβουμε, αλλά τι ανα:μένω-εξισώνει απαιτώ-είμαστε ότι παίρνουν τη λέξη μας για το όταν τους λέμε πώς είναι.
Ελευθερία Viva!
Οι καλοί πόροι θλίψης (http://www.goodgriefresources.com) συλλήφθηκαν και ιδρύθηκαν από την Andrea Gambill η της οποίας 17-χρονών κόρη πέθανε το 1976. Το 1977, ίδρυσε ενός από τα πιό πρόωρα κεφάλαια των συμπονετικών φίλων, μια διεθνής ομάδα υποστήριξης ψερεαβεδ-γονέων. Το 1987, ίδρυσε και εξέδωσε το περιοδικό πένθους, και το 2000, ένωσε την κεντραρίσματος εταιρία ως συντάκτη του νέου περιοδικού τους, αφομοίωση θλίψης. Είκοσι οχτώ έτη εμπειρίας στην υποστήριξη θλίψης έχουν παράσχει ότι οι πολύτιμες ιδέες στις μοναδικές ανάγκες και τα caregivers και η ευρεία πρόσβασή τους σε πολλούς άριστους πόρους.
Αρθρο Πηγη: Messaggiamo.Com
Related:
» Home Made Power Plant» Singorama
» Criminal Check
» Home Made Energy
Webmaster παίρνει τον κώδικα HTML
Προσθεστε αυτο το αρθρο στον ιστοτοπο σας τωρα!
Webmaster υποβάλλει τα άρθρα σας
Εγγραφή που απαιτείται καμία! Συμπληρώστε τη μορφή και το άρθρο σας είναι στον κατάλογο Messaggiamo.Com
