Μια κρίσιμη αξιολόγηση της ευθανασίας
Το θέμα εάν, για παράδειγμα, ένα άτομο πρέπει να έχει το δικαίωμα να πάρει μαζί τη ζωή του που χορηγείται τον πόνο και υφιστάμενος τον έχει υπερνικήσει είναι μια πολύ σημαντική ερώτηση σήμερα. Ένας διαφορετικός τρόπος αυτό το ερώτημα είναι αυτό: "Εάν είχε ένα άτομο το δικαίωμα να πάρει μαζί τη ζωή του εάν παύει να λειτουργεί ως άνθρωπο;" Αυτό το θέμα θα είχαν τοποθετηθεί στο υπόλοιπο το είχε μην όντας ότι χτυπά στην καρδιά του νόμου, βασικά θέματα υγείας, και ηθικής. Είναι ένα θέμα που, εάν εξετάζεται όχι κατάλληλα, μπορεί να προκαλέσει μερικές δυσάρεστες συνέπειες στις ζωές των ανθρώπων και να θέσει τον αδικαιολόγητο κίνδυνο στη σταθερότητα μιας κοινωνίας.
Η παρούσα ερώτηση φέρει την καταπληκτική επωνυμία "ευθανασία". Εκείνοι που σκέφτονται ότι ένα άτομο, παραδείγματος χάριν, έχει το δικαίωμα να πάρει μαζί τη ζωή του υπό τον όρο που δηλώνεται μπορούν να έχουν μερικά σημαντικά σημεία που υποβάλλουν. Ακόμα τα σημεία τους, επάνω στην πιό στενή επιθεώρηση, θα μπορούσαν να δουν για να είναι ανοικτά υποκειμενικά, και, ως εκ τούτου, συνέλευση.
Ένα άτομο; τον καλέστε John - πρέπει να έχει το δικαίωμα να λειτουργήσει κατάλληλα και να συμβάλει, με οποάλα δήποτε μορφή, στη συλλογική μετακίνηση της ζωής. Όταν αυτή η αρχική λειτουργία παίρνεται μαζί, δεν πρέπει να επιφέρει ένα φορτίο στους ανθρώπους κοντά σε τον ή σε άλλοι που δεν αντέχουν καμία άμεση σχέση με τον. Αλλά εάν το φοβερό βάσανό του προτρέπει άλλοι για να κατευθύνει ένα μεγάλο μέρος του χρόνου τους φροντισμένος τον, κατόπιν τα πολλαπλασιάζοντας αποτελέσματα είναι τεράστια. Ο ασθενής εν λόγω υποφέρει σοβαρά και άλλοι εν λόγω υποφέρουν διανοητικά και συναισθηματικά.
Εξετάστε τα τρία παιδιά John που συμμετέχουν στις ειδικευμένες εργασίες. Το αντίστοιχο βραβείο επιχειρήσεών τους αυτοί όπως ουσιαστικοί προς τη γενική επιτυχία της επιχείρησης. Αλλά μετά από την τελική ασθένεια John, πρέπει να ξοδεψουν πολύ χρόνο στη φροντίδα τον. Κάποιος μπορεί να δει ότι αυτή η κατάσταση της υπόθεσης ζυγίζει βαριά στη δημιουργική ικανότητα των παιδιών John. Πιθανότατα, θα τσιμπούσε τη συναισθηματική και διανοητική υγεία τους καθώς επίσης και τις αντίστοιχες οικονομικές ικανότητές τους. Επιπλέον, εάν τα θέματα υγείας στην κοινωνία υποστηρίζονται κατά ένα μεγάλο μέρος από το κράτος, κατόπιν πολλά χρήματα πρέπει να ξοδευτούν σε John για να βοηθήσουν να στηρίξουν τη ζωή του. Στην πραγματικότητα, οι ηθικές βάσεις αυτών των ενεργειών είναι σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Εάν έκαναν ειδάλλως τα παιδιά κράτους ή John, κάποιο θα μπορούσε εύλογα να υποστηρίξει ότι ο κτηνώδης χαρακτήρας είχε ελέγξει τη συνείδηση, τόσο επίσης πάθος. Και αυτό θα είχε θέσει ένα επικίνδυνο προηγούμενο δεδομένου ότι η ευκολία της μόνος-κεντροθετημένης ζωής εκτιμείται μερικές φορές πολύ περισσότερο από ένα σκληρό σύνολο ζωής της ηθικής, νομικής και λογικής επαγρύπνησης. Πιθανότατα, άλλοι θα ακολουθούσαν το ηθικά ανεπαρκές παράδειγμα που τίθεται από τα παιδιά John ή το κράτος και μέχρι ποιό σημείο οι ενέργειές τους μπόρεσαν να δικαιολογηθούν είναι πολύ δύσκολο να υπολογιστούν. Σε αυτό το φως, είναι, πράγματι, πολύ σκληρά για να υποβάλει μια απλή απάντηση υπέρ ή ενάντια στην ευθανασία.
Εάν το ένα συλλογίζεται πέρα από το ρόλο τα ανίσχυρα υπομονετικά παιχνίδια στην ευθανασία, πολλές ερωτήσεις ανταγωνίζονται για την επιλογή. Είναι John στη σωστή συναισθηματική και διανοητική κατάσταση για να επικυρώσει "συμπονετικό του" φονικός; Είναι θα έπρεπε "ευσπλαχνικά" να πεθάνουν οι στενές σχέσεις του σε συμφωνία με τον ότι αυτός; Πώς μπορεί το ένα αρκετά να εξακριβώσει; πικρός όπως αυτό μπορεί να φανεί - ότι οι στενές σχέσεις John δεν έχουν συνωμοτήσει να τελειώσουν τη ζωή του προκειμένου να διευκολύνουν τις (μεμονωμένες) δυσανάλογες πιέσεις τους στη φροντίδα τον; Εν ολίγοις, ποιος θα έπρεπε να εμπιστευθεί όταν αναφέρεται το θέμα προσιτό στο τελείωμα της ζωής ενός προσώπου μέσω ενός άλλου πράκτορα, είτε ένα ειδικό είτε lame πρόσωπο; Και ακόμα κι αν ένας ιατρικός εμπειρογνώμονας εγκρίνει, γενικά, της ευθανασίας και της συγκεκριμένης περίπτωσης John, πώς θα μπορούσε το ένα να καθορίσει την κινητήρια σε κίνδυνο ώστε ελεύθερη ευθανασία οποιουδήποτε στοιχείου της υποψίας;
Είναι στην αντιμετώπιση τέτοιων ερωτήσεων ότι γίνεται δύσκολο να δικαιολογηθεί η ευθανασία για λογικούς, νομικούς και ηθικούς λόγους ακόμα κι αν μερικές συγκεκριμένες περιπτώσεις μπορούν να θεωρηθούν ότι επιτρέπουν την ευθανασία. Για να υποθέσει τον πράκτορα ο ίδιος, για παράδειγμα, John, τελείωσε τη ζωή του μέσω να κάνει του και όχι μέσω οποιουδήποτε πράκτορα, κατόπιν κάποιος μπορεί, αρκετά γρήγορα, να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι έκανε το σωστό πράγμα προκειμένου να τεθεί ο βασανιστικός πόνος στο τελικό υπόλοιπο.
Η προσεκτική σκέψη δημιουργεί μερικές αμφιβολίες για την προσωπική δράση John. Κάποιος μπορεί, παραδείγματος χάριν, να ρωτήσει εάν John ήταν στο σωστό πλαίσιο του μυαλού πριν από το τελείωμα της ζωής του ή εάν ήταν συναισθηματικά σταθερός. Και να πει ότι ο όρος John είναι άσχετος να κρίνει rightness ή wrongness της δράσης του μπορεί να είναι ανόητο. Ανέρχεται, με έναν παράλληλο συλλογισμό, σε ρητό ότι καθόλου μεμονωμένος ξέρει το καλύτερο ποιος όρος είναι μέσα και έχει το μόνο προνόμιο στη διόρθωση εκείνου του όρου, είτε για να ενισχύει τη ζωή είτε να το ολοκληρώνει. Αλλά αυτός ο ισχυρισμός πηγαίνει ενάντια στις βασικές αρχές του συλλογισμού. Είναι καθαρά ένας προσωπικός ισχυρισμός και δεν υποβάλλεται σε μια αντικειμενική διερεύνηση προκειμένου αυτό χωρίς ακατέργαστες προκαταλήψεις και ηθικό dishonor.
Δεδομένου ότι κάποιος μπορεί να επιλέξει να κάνει στη ζωή κάποιου τι το ένα παρακαλεί; λόγω του υποκειμενικού χαρακτήρα της εσωτερικής ζωής; κάποιος θα μπορούσε εξίσου να υποστηρίξει ότι δεν πρέπει να πειράξει ποιο είδος προσώπου θέλει να ολοκληρώσει τη ζωή: ένα τρελλό ή λογικό πρόσωπο, ένας δευτερεύων ή ένας ενήλικος, ένα ηλίθιος ή μια φασκομηλιά, και τα λοιπά. Από αυτήν την άποψη, κάποια μπορεί να δει ότι ο προηγούμενος ισχυρισμός είναι απύθμενος. Η ανωμαλία οποιασδήποτε μορφής δεν πρέπει να εγκριθεί ή να προωθηθεί αδικαιολόγητα. Γίαυτό οι άνθρωποι που στερούνται την τυποποιημένη ανθρώπινη διάθεση βλέπουνε συχνά όπως προχωρώντας την πορεία των ακαθάριστων λαθών και πρέπει να διορθωθούν με τα κατάλληλα μέσα σίγουρα. Ο κίνδυνος αναμένει την κοινωνία εάν στα ανώμαλα πρόσωπα ή στα πρόωρα πρόσωπα χορηγείται το προσωπικό δικαίωμα; όχι ελευθερία; για να πάρουν μαζί τις ζωές τους, είτε μόνοι τους είτε μέσω της μεσολάβησης των πρακτόρων. Αυτό φέρνει στο προσκήνιο το σημείο ότι ο πάσχων ενέργησε, όχι σύμφωνα με μια σαφή συνείδηση ή μια αποτελούμενη θα-δύναμη, αλλά διά την κάποια πίεση, είτε με να πειστεί για να τελειώσει τη ζωή του/της είτε με να πειστεί/ο ίδιος Ο πάσχων, με άλλα λόγια, δεν είχε όλες τις διαθέσιμες επιλογές στη διάθεσή του/της από την οποία να κάνει την τελευταία λογική επιλογή για το ζήτημα του συμπονετικού θανάτου. Αλλά υποθέστε ότι όλες οι διαθέσιμες επιλογές ήταν στη διάθεση του πάσχοντος, ακόμα να μην είναι ηθικά κατάλληλο να τελειωθεί η ζωή καθώς μια διαδικασία οπαδών του παρεμβατισμού προκλήθηκε.
Σκεφτείτε για το σημείο ότι η σύγχρονη κοινωνία είναι πλήρης των επιστημονικός- technogical εγκαταστάσεων που έχουν προσθέσει πολλή εκλέπτυνση στη μετακίνηση της ζωής. Η απειλητική για τη ζωή ασθένεια ενός προσώπου θα μπορούσε να ελεγχθεί τεχνητά ή να χειριστεί με τη χρησιμοποίηση των σύνθετων μηχανών ή του γενετικά κατασκευασμένου φαρμάκου. Απλά να εφαρμόσει την εκλέπτυνση που δηλώθηκε ακριβώς θα μπορούσε οριστικά να τελειώσει την απειλητική για τη ζωή ασθένεια ενός προσώπου. Το ηθικό δίλημμα που η ευθανασία επιφέρει από αυτή την άποψη συνδέεται κατά ένα μεγάλο μέρος με το θέμα έναν όρο που οδηγεί στο θάνατο του θύματος. Γιατί δεν θα έπρεπε ο θάνατος να επιτραπεί για να εμφανιστεί φυσικά, με αυτόν τον τρόπο καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι τι συνέβη ήταν ένας ευγενής θάνατος, ένας θάνατος στην αξιοπρέπεια; Φαίνεται σαφές ότι να πειράξει αυτόν τον αμφισβητήσιμο ευγενή θάνατο, με επιδέξια και τεχνητά να διευκολύνει το, δεν είναι σύμφωνα με το φυσικό παιχνίδι της ανθρώπινης ευπρέπειας. Είναι μια προσπάθεια που μπορεί να υπαινιχτεί στην πρόοδο και την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας αλλά εάν τα ζητήματα για την κλωνοποίηση είναι ηθικά αμφισβητήσιμα, επομένως αρκετά μια απειλή στην εναρμόνιση της κοινωνικής ζωής, κατόπιν ευθανασία μπορεί να αντιμετωπισθεί με τον ίδιο τρόπο παρά τις επιστημονικός-τεχνολογικές δημιουργικότητες που μπορούν να προωθηθούν στην εύνοιά της.
Η ευθανασία μπορεί να προκαλέσει τον πολλαπλασιασμό όλων των ειδών πειραμάτων για το φάρμακο και τον ιατρικό εξοπλισμό που προορίζονται για να δικαιολογήσει τα αποτελεσματικότερα μέσα επάνω τη δολοφονία ελέους. Τέτοιες πρακτικές δεν θα εξυπηρετήσουν το γενικό συμφέρον της κοινωνίας, για το ζήτημα της φήμης και του κέρδους μπορεί να ξεπεράσει το θέμα του selflessness σε βάρος. Παραδείγματος χάριν, ο ιατρικός εμπειρογνώμονας δεν μπορεί να συμμετέχει στην απλή εργασία της διευκόλυνσης του σημαντικού θανάτου σύμφωνα με την επιθυμία του ασθενή, από μια πράξη της επικύρωσης, άμεσα ή έμμεσα. Ο εν λόγω εμπειρογνώμονας μπορεί να ενδιαφερθεί για αδήλωτο τον κινητήριο της δοκιμής ιατρικού ή θεωρίας/και της αποτελεσματικότητας ενός νέου φαρμάκου στο θύμα. Μόλις επιβεβαιωθεί η επιτυχία σε αυτήν την περιοχή, μπορεί έπειτα να συνεχίσει να τρέφει το εγώ και το διάνοια με περισσότερο πειραματισμό σε πολλά άλλα θύματα.
Η ερώτηση, έπειτα, οφείλει, τελικά, να έρθει αντιμέτωπος: Θα έπρεπε τα ηθικά, λογικά και νομικά θέματα να επιλύσουν rightness ή wrongness της ευθανασίας; Ή, θα έπρεπε ιατρικά και επιστημονικός-τεχνολογικά ζητήματα να αποφασίσει rightness ή wrongness της ευθανασίας; Εάν πηγαίνουμε από το δεύτερο σημείο, κατόπιν μπορούμε να υποστηρίξουμε πειστικά ότι είναι κατά ένα μεγάλο μέρος αρμόδιο για την εξέλιξη των ανθρώπινων οντων στην παρούσα μορφή. Και εάν το θέμα της ηθικής, του νόμου και της λογικής έγινε για να αποφασίσει την ανθρώπινη εξέλιξη, κατόπιν, πλέον πιθανή, δεν θα ήμαστε σε θέση να φθάσουμε στον τρέχοντα σταθμό μας από την άποψη της προόδου. Αλλά εξετάζουμε τα κρίσιμα ζητήματα για τη ζωή και το θάνατο, και το θέμα εάν η ευθανασία κάνει λάθος σωστή ή πρέπει, για το παρόν, να βρεθεί εκκρεμές. Ίσως, δεδομένου ότι δεν υπάρχει καμία ευδιάκριτη απάντηση σε αυτήν την ερώτηση, η ίδια η ερώτηση δεν χρειάζεται να είναι επίκαιρη ούτε θα έπρεπε να πολλαπλασιαστεί. Εκείνοι που θέλουν να ασκήσουν την ευθανασία μπορούν έπειτα να επικριθούν.
Περίπου ο συντάκτης
Ο κ. stephen Ainsah-Mensah είναι καναδικός εκπαιδευτικός, σύμβουλος φυλετικών σχέσεων, συγγραφέας, και κοινοτικός συντονιστής προγραμμάτων. Έχει εργαστεί στις διάφορες ικανότητες ως εκπαιδευτικός στο μεταδευτερεύον επίπεδο στις επιχειρησιακές σειρές μαθημάτων και τις δεξιότητες ζωής. Αυτήν την περίοδο, είναι ο προι4στάμενος της χανδαν-ιώδους ομάδας εκπαίδευσης στην Κίνα.
kamch22@yahoo.ca
Αρθρο Πηγη: Messaggiamo.Com
Related:
» Home Made Power Plant» Singorama
» Criminal Check
» Home Made Energy
Webmaster παίρνει τον κώδικα HTML
Προσθεστε αυτο το αρθρο στον ιστοτοπο σας τωρα!
Webmaster υποβάλλει τα άρθρα σας
Εγγραφή που απαιτείται καμία! Συμπληρώστε τη μορφή και το άρθρο σας είναι στον κατάλογο Messaggiamo.Com
